کلاس عشق
چشم هایم را بسته ام....
به روی همه چیز و همه کس...!
اما اشتباه نکن که من تو را از جان عزیزتر می دانَمَت.
وقتی به تو می اندیشم
خوشبختی فاصله اش را با من، با واحد میلی متر اندازه می گیرد.
تو روی زمینی... همین جا، در همین نزدیکی.
فراموش کردنت غیر ممکن است؛
چرا که تو معلم کلاس عشقی
و غیبت در کلاس تو امکان ندارد.
پشت در کلاس نوشته اند: غیبت ممنوع!
اما حالا همه ی شاگردانت زانوی غم بغل گرفته اند...
سکوت بر در و دیوار کلاسمان زار می زند...
گویی دنیا ایستاده است تا تو با صدای قدمهایت، تیک تیکِ زمان را معنا دهی!
همه به دَرِ کلاس چشم دوخته ایم که ناگهان ناظم با لحنی حاکی از بغض و اندوه، فریاد می زند:
معلّم کلاس عشق نیامده! او غایب است!؟
آغاز سال تحصیلی است و شاگردان بی قرار دیدن معلم کلاس عشق.
« از درسهایمان عقب می مانیم...آقا بیا! »
سید محسن بابایی
